روزي شاگردي به استاد خويش گفت: استاد! مي‌خواهم يکي از مهم‌ترين خصايص انسان‌ها را به من بياموزي؟ استاد گفت: واقعاً مي‌خواهي آن را فرا گيري؟ شاگرد گفت: بله، با کمال ميل. استاد گفت: پس آماده شو با هم به جايي برويم. شاگرد قبول کرد. استاد، شاگرد جوانش را به پارکي که در آن کودکان مشغول بازي بودند، برد. استاد گفت: «خوب به مکالمات بين کودکان گوش کن.»

متاسفانه بسياري از داوطلبان نيز اين گونه رفتار مي کنند و به جاي مبارزه با مشکلات و تحمل سختي ها از زندگي فرار مي‌کنند. آنها مي‌گويند که نمي‌دانيم چرا اين روزها خوابمان بيشتر شده است؛ اما واقعيت اين است که تمايل آنها به خوابيدن بيشتر شده است و آنها به طور ناخودآگاه تلاش مي‌کنند که با خوابيدن، ناتواني‌ها و کوتاهي‌هاي خود را فراموش کنند و از آنچه در پيش دارند فرار نمايند؛ پس اولين قدم، اين است که از زندگي فرار نکنيم و مسؤوليت زندگي خود را با همه دشواري‌ها و سختي‌هايش پذيرا باشيم.